Presentación do sistema educativo de Corea do Sur

Guión seguido para a presentación:

Contexto

Corea do Sur é unha nación do leste de Asia; ten case cen mil quilómetros cadrados e conta con máis de cincuenta millóns de habitantes. A capital é Seúl, bastante preto da fronteira con Corea do Norte. A meirande parte da poboación reside en cidades, debido a masiva migración de xente procedente do rural durante a explosión económica que durou desde os anos setenta ata finais de século.

Corea sufriu múltiples invasións ó longo da historia, sobre todo por parte de China e Xapón. A derradeira invasión(1910-1945) rematou tras a rendición de Xapón ante os aliados; desde entón, o paralelo 38 foi a liña que marcou o réxime de administración soviético no norte e americano no sur. O 15 de agosto de 1948, estableceuse a República Democrática de Corea, con Syngman Rhee como seu primeiro presidente; o 9 de Setembro de 1948, establécese a República Democrática Popular de Corea baixo o mandato de Kim Il-sung. E no 25 de Xuño de 1950, forzas norcoreanas invadiron Corea do Sur. Non imos afondar en detalles da guerra coreana. Simplemente que o día 27 de Abril do ano 1953 ambas Coreas (e as súas “partes estranxeiras”) acordaron un tratado de paz. A partires deste momento, en Corea do Sur houbo moitos disturbios políticos contra a autocracia de Syngman Rhee, rematando coa revolta dos estudantes de 1960. Logo de varios golpes militares nos anos sesenta, o país sufriu un crecemento económico incrible, multiplicando por quince nos seguintes vinte anos o crecemento da outra Corea.

Contexto educativo

Hai uns cincuenta anos, Corea do Sur estaba devastada pola guerra civil na que estivera inmersa, cun dos considerados peores sistemas educativos do planeta nese momento. Mais no último medio século deu un cambio á situación e na actualidade os coreanos dispoñen dun dos máis apreciados sistemas educativos do mundo. Os diferentes gobernos sempre pensaron na educación como un medio para sacar ó país da pobreza -a diferenza de España, as leis educativas non se ven afectadas polos cambios de goberno- e xerar un capital humano que sexa quen de compensar a súa falta de recursos. Así, destinan máis dun sete por cento do seu PIB á educación, cando a media é dun 6%, sempre seguindo os datos da Organización para a Cooperación e o Desenvolvemento Económico. España destina un 4,3%, por exemplo. Isto é unha razón de que o sistema educativo é estrito e está excesivamente estruturado. De feito, a formación está ligada ó patriotismo: canto mellor sexa no meu, máis axudarei ó meu país. E hai moitas facilidades para formarse. A ensinanza é gratuíta e obrigatoria dos sete ós quince anos. O xardín de infancia, ó non ser parte obrigatoria, non está cuberta polo goberno. Hai centros privados, mais a diferencia é ínfima no caso de existir, xa que a administración central supervisa con minuciosidade todo o proceso educacional desde a gardaría ata o derradeiro ano de instituto. Por exemplo, modifican o currículo escolar cada cinco anos. É un modo de actualizar ó alumnado ás necesidades actuais.

O estudante medio pasa entre sete e oito horas no centro; antes de saír, sobre as cinco, hai unha merenda que ofrece o propio centro para que non cheguen tarde ás clases particulares, academias, etc., para ó fin chegar a casa e ter que estudar unhas horas máis.  Falando do mestrado, son moi respectados e controlados. “nin sequera debes pisar a sobra dun mestre.” Probas cada ano. Sobre 1600 euros ó mes. O almorzo nos centros tamén sae de balde. Un punto a favor é a obtención, supostamente desde o ano 2013, dun 100% de alfabetización: a principal causa pode ser o feito de que empezan a ler con dous ou tres anos. Matemáticas, Ciencias, Coreano, Inglés e Estudos da área Social ou Ciencias Sociais son as materias consideradas máis importantes. Pola contra a Educación Física non ten importancia. Moitos centros non contan cun ximnasio en boas condicións, e as universidades non teñen equipos deportivos. As TICs son imprescindibles, de feito foi o primeiro país en introducir acceso a internet de alta velocidade a tódolos niveis educativos, desde gardería ata universidade. Os mestres teñen que pasar probas de dominio para poder dar clase, pois consideran que son as ferramentas do futuro. Agora mesmo os libros de todo o alumnado son de formato dixital, e máis de tres millóns de alumnos estudan por Internet desde casa gracias a Cyberhome, unha plataforma dixital de reforzo para non ter que asistir a academias privadas.

División do sistema educativo: Preescolar, Primaria, Secundaria, Universidade. O período obrigatorio comprende primaria e secundaria e dura nove anos.

Preescolar. A pesar de non ser unha etapa obrigatoria, o número de centros de preescolar multiplicouse por doce desde o ano 1980. Aprenden a ler e escribir en coreano e en inglés; nocións básicas matemáticas e de música, ciencias e respecto ós maiores, pais e mestres. Tódolos nenos coreanos saben que e como facer en caso de incendio ou accidente. Xa nestes cursos levan tarefas para casa. 10 alumnos por clase

Primaria. O número de alumnos e alumnas pasou de 59 no ano 1960 a 28 no ano 2002. Un mestre para tódalas materias. As principais son Coreano, Inglés, Matemáticas, e Ciencias Sociais. Tamén adquiren certa importancia para o desenvolvemento da imaxinación as clases de música e debuxo.

Secundaria, á súa vez dividida en Media e Alta.

MEDIA: Aumenta o número de materias, con introducións coma Ética, Historia, Economía ou Informática. Cada grupo ten a súa clase. A taxa de alumando que pasa da educación media á alta é superior ó 99% durante todo o que vai de século XXI.

ALTA: a principal diferencia radica na capacidade de escoller unha especialización coma Ciencias, lingua estranxeira, Historia ou Arte. Once materias. Moitas veces as clases rematan pola noite. Dous tipos: xerais e vocacionais.

Antes de entrar na universidade tamén teñen a súa propia selectividade, en coreano “su-neung”, á que hai que engadir unha habitual proba de acceso da universidade en cuestión. É un día crucial na vida dun cidadán coreano, xa que do seu resultado dependen as súas posibilidades de ter un bo traballo e o seu futuro laboral. Tamén é crucial a data para os seus familiares, e incluso a policía ten a orde de facer chegar ós estudantes a tempo ós exames se o estiman necesario.

Os mellores alumnos marchan a estudar a EEUU ou Europa. As familias axudan con doazóns ós centros públicos. Destinan moitos cartos a formación post obrigatoria en máis do 90% das familias, xa que a educación é a porta do prestixio profesional. Abundan as academias e as escolas de cursos intensivos, o que supón máis énfase na aprendizaxe pasiva e na memorización, unha das dúas lacras polas que o sistema surcoreano é máis criticado, posto que neste tipo de institucións non se presta atención á comprensión ou á creatividade, tal como fai o sistema educativo surcoreano. Ata os exames carecen de creatividade e focalizan as cuestións  na memorización. Pero o motivo da existencia de tantas academias non é o medo ó suspenso, senón a necesidade de ser mellor cós demais, a poder ser o mellor de todos. E relacionado con este feito temos o outro aspecto negativo, que non é outro que o alto nivel de estrés ó que o alumnado está sometido durante todo o tempo da súa formación académica, xa que hai un fomento da competitividade que pode chegar a extremos moi preocupantes. Por exemplo, estamos a falar do país coa maior taxa de suicidio de xente xove do mundo, nove de cada cen mil menores de vinte cinco anos; e esta cifra está a aumentar. Morre máis xente por suicidio que en accidentes de tráfico ou de cancro. Como diciamos, prevalecen a competitividade e os resultados sobre o resto, porque non son educados senón para dirixir empresas e liderar proxectos, o que engade presión ó alumnado. Pero a consecuencia disto é moita frustración e sensación de fracaso nos estudos, o que leva a infelicidade e provoca malestares físicos e depresións. Tamén hai que dicir que os nenos e as nenas coreanos e coreanas non teñen tempo para xogar nin para socializarse, xa que está visto como perder o tempo, pois xa dormen pouco; está mal visto e incluso censurado segundo o centro o feito de ter parella, xa que resta tempo para estudar; así, o estudantado surcoreano é o máis infeliz do mundo, e pasa entre doce e dezaseis horas ó día en ocupacións educativas, xa no centro, en academias ou na casa.

PARA EXPLICAR A IDADE EN COREA: NO MOMENTO DE NACER, OS NENOS COREANOS XA TEÑEN UN ANO. A FORMACIÓN SUPERIOR A REMATAN CON 19 POR ESE MOTIVO. A partir dos 6 ou 7 anos, os nenos forman parte do sistema e inician a súa etapa educativa dentro do sistema. A escola primaria ou elemental, ten seis graos e vai ata os 13 anos. A escola media ten tres graos e vai desde os 14 ata os 16 anos e na escola superior se cursan tamén tres graos que van desde os 17 ata os 19 anos. Na escola primaria e media, os estudantes teñen moitas tarefas e unha carga extra curricular alta.

As tres mellores universidades en Corea do Sur —frecuuentemente referidas en conxunto como «SKY»—, son a Universidade Nacional de Seúl, a Universidade Koryu e a Universidade Yonsei.

A modo de curosidade, os pregrados duran catro anos polo xeral, excepto no caso de mediciña. Durante o curso da universidade, os homes deben realizar un ano de servizo militar obrigatorio, polo que as mulleres adoitan a se graduar antes ca os homes.

Horario:

Dividen o curso en dous semestres: do 1 de Marzo ó 15 de Xullo, e do 20 de Agosto ó 15 de Febreiro.

Conclusión: son dos mellores do mundo en matemáticas, ciencias e comprensión de lectura, pero a que prezo?

Polo lado negativo, a educación é moi cara. Moitas parellas recoñecen que non teñen máis fillos porque o prezo da educación é demasiado elevado. Ademais, é moi custoso física e psicoloxicamente para o alumnado, entre outros motivos pola alta competitividade. Outro punto negativo é que, debido á alta competitividade, as carreiras ordinarias xa non aseguran un posto de traballo ó remate da mesma.

BIBLIOGRAFÍA

http://www.oecd.org/korea/

https://www.mecd.gob.es/dctm/inee/internacional/pisa-2015 frameworks.pdf?documentId=0901e72b820fee48

http://south-korea.education/education-system-in-south-korea/

https://www.slideshare.net/Rhaiine/south-korea-educational-system